Vraag mij waar ik goed in ben en ik benoem wat beter kan. Dáár ben ik namelijk goed in, in ramp-reflectie. Maar om door de Nobco benoemd te worden tot Senior Practitioner Coach, en van twee naar drie sterren te gaan, moet ik vertellen waarom ik die titel verdien. Ik moet aangeven wat ik doe, waardoor ik een goede coach ben. Succes-reflectie dus. En daar ben ik dan weer niet zo goed in.
Ik vind het leuk om te leren, dus kijk ik naar wat beter kan. Daar reflecteer ik op en de volgende keer doe ik het anders. Natuurlijk blijft er altijd genoeg over wat beter kan. Vooral als je geleerd hebt dat een negen geen tien is. Ik heb echter ook geleerd dat je niet naast je schoenen mag lopen. Ik mag dus niet vertellen dat ik goed ben of dat ik iets goed doe. Dilemma.
Maar nu moet ik aan de succes-reflectie: mijn eigen handelen onder de loep nemen en eventueel anderen vragen wat zij er van vinden. Je schijnt ook te kunnen leren van wat je goed doet.
Wat doe ik als ik coach? O ja, ik stel vragen, die mensen bewustmaken van bijvoorbeeld hun innerlijke drijfveren, of van hun belemmerende overtuigingen, of van onvervulde behoeftes die hun gedrag sturen in een richting die ze niet willen. En o ja, ik kan ook doorvragen en goed luisteren. En ik kan snel tot de kern van de coachvraag komen en mensen op hun gemak stellen. Pff, dat viel niet mee, om dat zo maar op te schrijven.
Ik heb inmiddels het diploma Senior Practitioner Coach in huis en zelfs opgehangen; er zijn mensen die daar wel waarde aan hechten. Maar misschien moet ik deze column toch maar niet publiceren.
300
1 Nobco = Nederlandse Orde van Beroepscoaches