Vanochtend om 10.40u heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik vertel niemand waarom ik daar moet zijn. Sterker nog, ik vertel niet dat ik er heen ga. Het gaat niemand iets aan. Want ik vind mijn kwaaltje vervelend, en mensen hebben er vaak een mening over. Of heb ik er zelf een mening over bij anderen?
Mensen vinden het vervelend om er iets van te zeggen. Of vind ik dat zelf vervelend? Ben ik bang dat iemand tegen mij zegt: je stinkt? Zo, dat is er uit. Ik stink. Soms. Maar ik ruik het zelf niet. Dus ik weet ook niet wanneer ik een slechte adem heb en wanneer niet.
Natuurlijk poets ik twee keer per dag mijn tanden. Maar dat schijnt dus niet genoeg te zijn. Want het zou wel eens uit mijn maag kunnen komen, die geur, zegt de huisarts. Het klepje dat mijn maag moet afsluiten doet het misschien niet zo goed. Dus de geuren die daar geproduceerd worden kunnen zomaar naar buiten. En dat ruik ik niet, maar anderen wel. Zouden mensen het tegen mij zeggen, als ze het ruiken? Mijn lief gelukkig wel.
Nu heb ik medicijnen gekregen die hopelijk zorgen dat het klepje doet wat het moet doen, en dat de geuren dus ook daar blijven waar ze horen. Ik heb net de eerste capsule ingenomen. Maar ik ga toch nog even spoelen met mondwater. Dadelijk mag ik weer coachen en mijn coachee moet het niet ruiken natuurlijk. Want, en daar gaan we weer, dan denkt hij vast dat ik mijn tanden niet goed poets en wie weet wat nog meer. Of doe ik dat zelf?
Want wat je denkt dat een ander denkt, dat denk je meestal zelf. Wees maar eerlijk….
Dit blog is verschenen in mijn tweede blogbundel ‘abc z’, te koop in mijn webwinkel.