Yes, het is gelukt. Eens in de twee weken neem ik drie dagen vrij om te schrijven, de andere twee en de tussenliggende week zijn voor het coachen. Mijn coachees, de mensen die gecoacht worden, komen namelijk meestal om de veertien dagen. Ik zet ‘boek schrijven’ in mijn agenda. Heerlijk, ik heb er zin in. Mijn boek, dat ik al van kindsbeen af wil schrijven, gaat er komen. Gewoon efficiënter werken en beter plannen, dat moet lukken, toch?
En dan gebeurt het: mijn agenda stroomt vol, heel vol. Op deze manier kan ik geen drie dagen vrij nemen om te schrijven. Hmmm, ik kom in de knel met mijn eigen voornemen. Had ik het zo mooi bedacht, eindelijk zou het gaan gebeuren, en dan werkt het dus niet zoals ik graag wil. Wat nu? Mijn afspraak met mezelf laten vallen? Niet drie maar slechts twee dagen schrijven? Ik kan ook vier gesprekken op een dag plannen….
Nee, dat kan niet, denk ik meteen, ik wil me houden aan mijn maximum van drie gesprekken per dag. Ik wil elke coachee de volle aandacht geven en na drie gesprekken is dat moeilijker dan aan het begin van de dag. Bovendien kan een gesprek uitlopen en dat moet kunnen.
Een wachtlijst instellen dan? En toen bleef het stil in mijn hoofd….. Eventjes maar. Geen nieuwe coachees meer aannemen? Omdat ik zo nodig een boek moet schrijven? Pfff, dat kan helemaal niet.
Geen acquisitie meer doen dan? Ha, da’s een goeie. En mensen die spontaan voor een intake komen, plan ik uiteraard gewoon in.
Dat is echter nog geen oplossing voor mijn huidige probleem. Dan besluit ik mijn afspraak met mezelf op te schorten, dat boek komt er wel, het duurt even wat langer. Geduld schijnt een schone zaak te zijn.