Ik kijk nog eens naar het prachtige bloemstukje, vorige week gekregen van mijn schoonzus, voor mijn verjaardag. Wat is het mooi! En wat moet ze er lang mee bezig zijn geweest. Meteen daarna denk ik: jammer dat ik daar geen tijd voor heb.
‘Is dat zo,’ is mijn eigen reactie. Zij maakt er tijd voor.
Maar zij werkt parttime, werp ik in gedachten tegen. Net als haar man, mijn broer. Hij zegt: ik leef niet om te werken, maar ik werk om te leven. En ik, wat doe ik?
Ik neem nog een slok koffie en kijk weer naar het bloemstukje. Wil ik dat ook kunnen maken? Misschien, of toch niet? Het betekent keuzes maken, dan kan ik andere dingen niet meer doen, minder lezen, of minder wandelen. Of ik ga minder werken, net als mijn broer en schoonzus, financieel is dat geen probleem. Maar coachen is mijn passie: ik wil helemaal niet minder uren maken.
Tot voor een paar minuten wist ik het wel: werken om te leven is beter dan leven om te werken. Maar nu weet ik dat zo zeker niet meer, door dat bloemstukje. Als je werkt om te leven, zou je dan je baan opzeggen als het niet meer nodig was? Ik kan me een leven zonder werk helemaal niet voorstellen, en ik wil dat ook niet. Mijn werk is ontzettend leuk, het is mijn passie en ik word er blij van. En andere mensen ook. Wil dat dan zeggen dat ik leef om te werken? Nee, want er zijn ook nog heel veel andere dingen leuk en belangrijk. En die doe ik ook.
Maar waar hebben we het eigenlijk over? Maakt het wat uit, wat ik vind, of wat een ander ervan vindt? En mag ieder dat voor zichzelf uitmaken? Van mij inmiddels wel.