Ben u wel eens bang? Zonder dat u het durft toe te geven? Nee? Ik wel. En ik doe dan net of ik niet bang ben. In de hoop dat niemand het merkt. Stom, hè?
Dankzij een jong, dun en soepel dennenboompje op de grens van Duitsland en Oostenrijk weet ik inmiddels beter.
Afgelopen winter was ik daar met een groep mensen aan het sneeuw(schoen)wandelen. Ik vond het af en toe best eng. Toen we langs een zeer steile helling over een heel smal paadje liepen, gebeurde waar ik steeds zo bang voor was. Ik viel. Ik zocht houvast bij een jong en dun dennenboompje. Dat daar echter niet tegen bestand bleek. Gelukkig was het boompje erg flexibel. Samen bleven we hangen tot de gids ons kwam redden. Alles liep goed af, maar het zette mij wel aan het denken.
Ik was niet gevallen omdat het pad te smal was. Nee, ik was gevallen omdat ik báng was om te vallen. Een self fulfilling prophecy dus. Ik had de hele week mijn angst ontkend, en deze werd steeds groter. Na mijn valpartij heb ik iedere keer aangegeven wanneer ik bang was, zodat de gids mij over de moeilijke punten heen kon helpen. Daarnaast kreeg ik allerlei tips van mijn reisgenoten. Daardoor kreeg ik vertrouwen en nam mijn angst af. Soms bleef het eng, maar ik kon er nu beter mee omgaan.
Is het niet met veel dingen in het leven zo? Als je iets uit de weg gaat, blijft het terug komen. Net zo lang tot je een manier hebt gevonden om er mee om te gaan.
Maar daar heeft u natuurlijk nooit last van. Toch?
De papieren versie van leuk? ja! tja.. kopen? Of de digitale versie?