‘Dit lust ik niet. En dat heb ik al 3000 keer gezegd.’
Herkenbaar voor iedereen met kinderen. Of niet?
Mijn lief gebaart naar mij: zorg jij er voor dat ze haar beker leeg drinkt?
‘Waarom?,’ vraag ik mij in stilte af, ‘het is toch jouw dochter?’ Maar ik doe het wel.
Als ze naar school is, vraag ik mij af waarom mijn lief zo reageerde. Wil hij me straffen omdat ik iets heb ingeschonken dat ze niet lust? En wat ik wel weet? ZIJ is toch zo kieskeurig?
Als ook mijn lief de deur uit is, denk ik er nóg een keer over na. HIJ heeft inderdaad de verkeerde smaak gekocht. Dat hàd ik hem kunnen zeggen (maar dat wist ie ook wel). Ik kan hem bést de schuld geven. Ik wist het toch niet? Want mijn lief had dan wel een andere smaak gekocht (voor de andere kinderen! Oei!) , maar ook de goede (zag ik later). Alleen van een ander merk, dus in een andere verpakking. Ik had niet goed gekeken. Oeps, mijn fout dus. Nooit meer doen!
Ik realiseer me dat ik HEM verwijt wat IK gedaan heb. En dat wil ik niet, ik wil geen verwijten maken. Nee? Wil ik dat niet? Het is wel heel verleidelijk. Verwijten maken is best fijn, de schuld ligt lekker bij de ander. Maar ook al ligt de schuld bij de ander (hoewel dat nog maar de vraag is), dan nóg kun je kijken naar wat je zelf doet of hebt gedaan.
Herkent u dat? Of maakt u nooit verwijten? Bent u altijd zo eerlijk om eerst uw eigen gedrag onder de loep te nemen? Ik heb nog wel iets te leren, vrees ik.
De papieren versie van leuk? ja! tja.. kopen? Of de digitale versie?