Groot, breed en imposant. En de nadruk leggend op vrijwel elk woord. Daardoor werd hij als nogal dominant ervaren. Hij wilde leren hoe hij op een niet bedreigende manier feedback kon geven.
Dus gaan we oefenen: recente situatie erbij, wat zeg je normaal? En hoe zou je het vinden als iemand zoiets tegen jou zegt? Dan vallen hem de schellen van de ogen. Nee, dat zou hij niet prettig vinden. Oké, we doen het over. Hoe zou je het anders kunnen zeggen? En hoe zou jij het vinden als iemand het zó tegen jou zou zeggen? Nee, ook nog niet prettig. Maar wel beter.
We oefenen nog even door. Tot hij de juiste manier vindt, en de juiste toon.
Als hij drie weken later terug komt, is zijn tevredenheid alleen maar toegekomen. Het was eerst even lastig geweest, maar het ging hem steeds beter af. En nu gaat het al bijna vanzelf.
Wat hebben we gedaan? Het was een soort omgekeerde empathie. Dus niet: probeer je in te leven in de ander; maar, draai de zaken eens om: hoe voelt het als iemand tegen jou zegt, wat jij tegen die ander zegt?
Af en toe krijg ik nog een mailtje van hem, waarin hij vertelt dat hij nog vrijwel dagelijks profijt heeft van het geleerde. En het mooiste van alles is dat hij het zelf bedacht heeft en zelf uitgevoerd. Ik heb slechts de juiste vragen gesteld. Mooi vak toch, coach?
En u? Hoe staat het bij u? Draait u de zaken wel eens om? Past u de omgekeerde empathie wel eens toe? Of weet u altijd precies hoe u iets moet zeggen?
De papieren versie van leuk? ja! tja.. kopen? Of de digitale versie?