En dan doe ik zomaar iets ongehoords, iets wat totaal niet bij mij past.
Op vrijdagmorgen 30 mei 2014, de dag na Hemelvaart, om 08.15u, besluit ik dat ik mijn afval-doel niet ga halen binnen de door mij gestelde termijn, ik schort mijn poging regelmatig naar de sportschool te gaan tot nader order op. Dat betekent dat ik mag falen. Ik leg de lat lager, zomaar. En dat hang ik ook nog eens aan de grote klok, hier. Tegelijk verschuif ik het afronden van mijn allereerste roman, waarvan de deadline voor de derde keer gevaarlijk dichtbij komt, van sluitstuk op mijn prioriteitenlijstje naar helemaal bovenaan. Weliswaar naast mijn gewone werk als coach, maar toch, bovenaan. En dan ga ik in juli, ná de laatste 10-kilo-avond, pas weer naar de sportschool om die laatste vijf kilo’s kwijt te raken.
Ineens focus ik op één ding in plaats van alles te willen en niets te bereiken. Een Russisch spreekwoord zegt: Als je achter twee konijnen aanzit zul je geen van beide vangen. Dat staat in het boek 1 ding, dat ik tussendoor las, en dat me geholpen heeft bij het maken van deze keuze.
Hoe ik daar toe kwam? Mede-cursist Maria vroeg mij op de een-na-laatste 10-kilo-avond, drie dagen daarvoor, wat er gebeurt als ik mijn afval-doel niet haal. Hebben de lezers van mijn blogs niet meer aan mijn verhaal als ik laat zien dat je de lat lager kunt leggen? De andere cursisten beamen dat. Ik ben stomverbaasd. Doelen stel ik om ze te halen, niet om ze bij te stellen. Dacht ik. Maar het kán dus wel, doelen bijstellen. Ik ga overstag.
En dan gebeurt het onvoorstelbare. Ten eerste laat ik me veel minder afleiden door bijvoorbeeld social media als Facebook, ik werk gefocust en ik werk lekker. Maar dan komt het klapstuk, de apotheose, datgene waar ik het allemaal voor doe: ik val verder af! Zomaar spontaan. Door gewoon te doen wat ik echt wil, door te focussen. Ongelofelijk toch?
Dus in juni richt ik me op het afronden van mijn manuscript, dat op 27 juni naar mijn proeflezers gaat en naar Mariël Hacking die het officieel professioneel gaat beoordelen. Daarna zal ik in spanning op hun oordelen wachten. En waar kun je dat beter doen dan sportend in de sportschool? Toch?