De kunst van zelfanalyse (2): De vinger en de angel.
Stel je hebt een collega die regelmatig een ogenschijnlijk neutrale opmerking maakt, terwijl ondertussen de kritiek eraf druipt. Wat hij zegt, heeft een dubbele bodem. Als je sec naar de woorden kijkt, bijvoorbeeld ‘Dat zou ik anders doen’, is er niets aan de hand, maar de intonatie kan dusdanig zijn dat je het als belerend ervaart. Alsof je als een kind wordt toegesproken door een kritische ouder met opgeheven vinger.
Kijk in zo’n situatie eens naar jezelf te kijken. Wat gebeurt er in feite? Hoor je vooral de ondertoon, de kritiek, en wil je daar op reageren, zoals vrij vaak automatisch gebeurt ?
Het kan ook anders. Wees je bewust van het feit dat de woorden in dit geval een andere boodschap bevatten dan de toon waarop ze worden uitgesproken. Jij kunt kiezen op welke van de twee boodschappen je wilt reageren, en hoe.
Je kunt bijvoorbeeld in de lach schieten en zeggen: ‘Ja, natuurlijk zou jij het anders doen. Jij bent mij niet en ik ben jou niet. Ieder mens is uniek.’ Hiermee haal je de angel uit het gesprek. Vervolgens kun jij kiezen of je nog op de woorden wilt reageren of op dat wat jij ervaart als kritiek. Het is aan jou.