5. Woensdag
Vandaag staan er geen bijzondere activiteiten op het programma, we fietsen gewoon dwars de Veluwe over. We nuttigen wederom een royaal ontbijt, onwetend van wat komen gaat.
We hebben geen haast, zegt hij.
Vervolgens laden we onze hele huishouding weer op de fiets en vertrekken richting Planken Wambuis. Het schitterende terras daar nodigt uit om iets te eten en te drinken en de powerbanks van onze telefoons op te laden. We nemen er uitgebreid de tijd voor. Het deert ons niet dat het kaas- en vleesplankje eigenlijk niet goed bij mijn koffie past. Daarna verder naar het noorden, dwars door Otterloo naar Harskamp, naar de nieuwe route. Direct na de legerbasis rechtsaf. Hier moet dat mooie fietspad liggen dat ons gaat verlossen van acht kilometer naast voortrazend verkeer te moeten fietsen. Wat begint als fietspad wordt al snel een zandpad en het zand wordt alsmaar ruller. We ploeteren ons er slippend doorheen. Tot we op een driesprong komen die niet op de kaart staat. Denk ik. Gezamenlijk bestuderen we langdurig de kaart en concluderen dat we fout zijn gereden. Hij wil terug, door dat mulle zand. Ik besluit dat doorrijden makkelijker is, dat we een rondje fietsen en een nieuwe poging wagen.
We hebben vast niet goed gekeken, zeg ik.
Hij is het niet met me eens. Ik ben de volwassene, dus ik bepaal, denk ik dictatoriaal. We fietsen het rondje en proberen het bewuste fietspad alsnog te vinden. Het is er gewoonweg niet. Of het loopt over de legerbasis. Ik wil weten hoe het zit en we fietsen we de legerbasis op, hij boos achter mij aan. Een stoere imponerende bewaker staat voor het hek, fluorescerend hesje over zijn uniform, lange grijze haren vanonder zijn pet. Hij kijkt ons niet al te vriendelijk aan. Gedrieën buigen we ons nogmaals over de kaart.
Ja, dat fietspad is nu schietterrein, zegt hij licht cynisch. En dat is dus verboden gebied, voegt hij eraan toe.
Aha.
Ik zie nog een fietspad, iets zuidelijker, meer richting Otterloo, wijs het aan op de kaart.
‘Ja, is ook schietterrein. En jullie willen vast geen schietschijf zijn.’
‘Nee, dat willen we niet.’
Er zit niet anders op dan terug te fietsen en alsnog de oorspronkelijke route te volgen. Zijn humeur gaat richting het vriespunt. Vlak voor Otterloo slaan we linksaf richting Hoenderloo, nog 8 km inderdaad. Geen bankjes onderweg, wel aan weerszijden manshoge hekken, rechts De Hoge Veluwe, links het schietterrein waar momenteel overigens niet geschoten wordt. Dan begint het te regenen. Al met al wordt het er niet gezelliger op. Er lijkt geen eind aan deze weg te komen.
De aanhouder wint en uiteindelijk bereiken we Hoenderloo dan toch. We fietsen de eerste horecagelegenheden voorbij, ik wil een fietsenmaker. Na vijf keer al zijn bagage te hebben afgeladen alvorens zijn fiets op de kop kan om zijn fietsketting er weer om te leggen, ben ik er wel klaar mee.
Die ketting is volkomen versleten, kan ook niet meer opgespannen worden, zegt de fietsenmaker even later.
Wij lopen door naar een terrasje, dat speciaal voor ons wordt droog gemaakt, en hij vindt zijn goede humeur terug. Ondertussen legt de fietsenmaker een nieuwe ketting om zijn fiets en zet er tevens een nieuwe achteras op.
Later op de Berg en Dalweg, die zijn naam eer aan doet, fietst hij mij er fluitend uit bij de beklimmingen en haal ik hem lachend in tijdens de afdalingen. In Beekbergen doen we boodschappen en eten pizza en pasta. Dat hebben we wel verdiend. Met goed gevulde magen leggen we de laatste kilometers af naar camping De Bosrand in Lieren. Het blijft miezeren. Als de tent staat en volledig is ingericht en onze fietsen staan te drogen in de schuur, begeven wij ons door de regen naar de recreatieruimte. Hij nestelt zich met een stripboek uit de grote boekenkast in een leren fauteuil, ik zet mij neder aan een van de tafeltjes, met mijn krant en mijn plastic glaasje port. Dit is de enige camping met zo’n riante mogelijkheid om droog te zitten en ook de enige waar zoveel regen naar beneden komt op het moment dat wij er zijn. Gelukkig is de tent waterdicht.
Over het algemeen is het onnodig om chagrijnig te zijn als je de mogelijkheid hebt om dat niet te zijn. Jonas Jonasson
De route:
