Moeders en dochters
Moeders en dochters, soms is het ingewikkeld. Ik schreef er het volgende gedicht over:
Wel / geen blokjeskerst
Zomaar een zondag in zomaar een restaurant. We toosten met champagne tijdens de brunch met onze gezamenlijke kleinkinderen en hun ouders, dat wil zeggen haar zoon en mijn dochter. Tijdens de overheerlijke hapjes die we onszelf voorschotelen spreken we over gezondheid, over de toestand in en van de wereld en over corona en de vaccinaties. Zij heeft ze alle vijf, ik ben blijven steken op drie en had bedacht het daarbij te laten. Zij maakt zich zorgen, als weduwe, ouder en kwetsbaarder dan ik en voelt zich afhankelijk van het aantal anderen dat zich laat inenten. Want corona kán hard …
Vluchten voor de bevrijding
Appingedam, april 1945 (leestijd 10 min) Dina’s vader was kunstschilder. Hij maakte hele mooie schilderijen van boerderijen, bomen en koeien, precies zoals het in het echt was. Hij was ook melkventer, maar dat ging niet meer omdat hij in een invalidenkar zat. Zijn spieren werden steeds slapper. Hij had ook in een bandje gespeeld. Haar moeder ging wel eens mee naar een optreden en mopperde later dat ze altijd met andere mannen moest dansen omdat hij niet achter zijn piano vandaan kwam.Om een invalidenkar te kunnen kopen had hij zijn piano verkocht. Dat vond Dina jammer. Toen ze vier jaar …
De boswachter en de Drentsche Aa
‘Ik heb een identiteitscrisis.’‘Huh? Wat?´‘Had je niet verwacht, hè? Tijdens de laatste heisessie sprak ik erover met een paar collega-beken. Zij zouden dat ook hebben als ze in dezelfde situatie zouden verkeren.’‘Een identiteitscrisis.’‘Ja.’‘Wie heeft die crisis, jij als het water van de Drentsche Aa? Of jij als Nationaal Park Drentsche Aa inclusief al jouw markante landschappen?’‘Zie je wel. Jij kent mijn ware identiteit ook niet. Wie ben ik? Hoe heet ik? Waar liggen mijn grenzen en waar mijn roots?’‘En jij denkt dat ik dat allemaal van mezelf zo kan benoemen.’‘Ja, jij bent boswachter met een salaris van Staatsbosbeheer. Jij weet …
Het Oude Diep en het hedendaagse Drijber
Het Oude Diep en het hedendaagse Drijber, door Paula Laning Vanaf de schuine oever schoven wij onze Canadese kano het Oude Diep in, waarna wij wiebelig instapten. We peddelden tientallen meters tussen weiland en maisveld door tot aan een houten bruggetje, waaronder we en passant een otter-onderzoekje deden. We vonden geen aanwijzingen voor hun aanwezigheid. Even verderop was de eerste hindernis. Het water stroomde via een duiker naar de overkant van een geasfalteerde weg. Wij klauterden uit de wankele kano, sleepten deze uit het water, plaatsten er precies in het midden twee wieltjes onder, staken zo de straat over, waarop …
Een vos
Geweer in de ene hand, wapperende brief in de andere, zo bonkestapt hij het provinciehuis binnen. Met een plof plant hij de kolf van zijn geweer naast zich op de marmeren vloer, slaat met vlakke hand de brief op de balie en buldert: ‘Welke hufter verzint dit?’De receptionist, een hand onder de balie, buigt zich over de brief: ‘De regering, mijnheer. De regering bepaalt de regels van de jacht.’‘Maar júllie geven vergunningen af. Met achterlijke voorwaarden. Daar kan geen mens aan voldoen. Ik wil die eikel spreken, nu!’‘Het afdelingshoofd vergunningen is een dame, mijnheer. Ik zal informeren of ze in …
Schrijven in stilte
Schrijven in stilte, doe je mee? Heb jij dat ook (wel eens), dat je de tijd wilt nemen om te schrijven, maar dat er steeds iets tussen komt waardoor er zo weer een dag voorbij is? Valt het jou ook tegen om af en toe, of vaker, tijd vrij te maken om bijvoorbeeld je boek af te ronden? En heb je geen behoefte aan schrijfcoaching? Dan is schrijven in stilte wellicht iets voor jou. Mijn droom: Een heerlijke, rustige plek om ongestoord te schrijven, samen met andere schrijvers, waar de inwendige mens goed wordt verzorgd, zodat ik al mijn energie kan …
ww Het sterkste wapen is een ontwapenende lach
Het sterkste wapen is een ontwapenende lach. Ruth Zwijgers GERTS EIGEN WIJSHEID een simpel woord kan de denkers onder ons doen verstommen
09 Maken
Ik kijk nog eens naar het prachtige bloemstukje, vorige week gekregen van mijn schoonzus, voor mijn verjaardag. Wat is het mooi! En wat moet ze er lang mee bezig zijn geweest. Meteen daarna denk ik: jammer dat ik daar geen tijd voor heb. ‘Is dat zo,’ is mijn eigen reactie. Zij maakt er tijd voor. Maar zij werkt parttime, werp ik in gedachten tegen. Net als haar man, mijn broer. Hij zegt: ik leef niet om te werken, maar ik werk om te leven. En ik, wat doe ik? Ik neem nog een slok koffie en kijk weer naar het …